سبک پوششی ونتاژ
با نزدیک شدن به پایان دهه 1990 وجهه لباس دست دوم،که از قدیم الایام [تصویر]نیازمندان و سنت شکنان رو به ذهن متبادر می ساخت،آن هنگام دستخوش دگرگونی شد که به بخشی از جریان غالب مد تبدیل شد و نامی جدید پیدا کرد.
ونتاژ از اواسط تا اواخر دهه 1990،ظهور ونتاژ در مقام جانشینی معتبر برای” لباس نو “بخشی از گرایشی گسترده تر به شمار میرفت که بر رد جریان غالب(ظاهر یک دست)مد تاکید می کرد و بیان فردی رو از طریق پوشش افراد تشویق میکرد (مثلا گرایش به سفارشی دوزی نیز هم زمان با این جریان بود).به تن کردن لباس ونتاژ راهیی به منظور برجسته ساختن خود به عنوان فردی خبره و فردگرا در زمینه مد به شمار میرفت.
رسانه های مد این ایده رو تقویت میکردن.مجلات خوش آب و رنگ (معمولا در انحصار مدهای جدید و گران قیمت)به تعریف و تمجید از موفقیت های ونتاژ میپرداختن؛انواع کتب راهنمای تخصصی در زمینه محل خریداری و نحوه پوشیدن[البسه]ونتاژ انتشار شدن.مجله تخصصی “چیپ دیت”که از جانب خود دست اندر کاران مد، بی گارنت و کیرا جولیف راه اندازی شده بود،شکل جسورانه و امروزی فرهنگ مغازه های دست دوم فروشی به شمار می رفت و بعد تر پای تبلیغ و حمایت برجسته ترین پیشوایان مد روزگار مدرن یعنی ستارگان مشهور به میان اومد.
خصوصا کیت ماس در فراگیر شدن گسترده ونتاژ و گرایش های مبهم از ونتاژ در درون جریان غالب مد ،به مثابه کاتالیزوری کلیدی بود و محصولات موسوم به نام او در فروشگاه هایهریتی “تاپ شاپ”بر مولفه های نمادین البسه ونتاژ خود اوهواره.
در پاریس “دیدیه لودو_ didier ludot”مرکز طراحی مد و لباس ونتاژ به شمار میرود و کنی والنتی،که زمانی خود طراح مد بود،اینک به اصطلاح به “پادشاه وینتاژ”نیویورک تبدیل شدهه.
