پرش به محتوا 
گشنیز گیاه بومی جنوب اروپا و مناطق مدیترانه است و در بیشتر نقاط ایران نیز می روید. از زمان های قدیم وجود داشته و حتی مورد مصرف مصری ها بوده است. بقراط این گیاه را می شناخته و از گشنیز و تخم گشنیز برای درمان بیماری های مختلف از آن استفاده می کرده است. در قرون وسطی ضعف جنسی را با گشنیز درمان می کردند. پزشکان قدیم عقیده داشتند گشنیز از سرایت امراض جلوگیری می کند، از این رو به افراد مبتلا به آبله دستور می دادند که آب گشنیز را به دور چشمهایشان بمالند تا میکروب آبله به چشم ها سرایت نکند.
تخم گشنیز هضم کننده غذا، تقویت کننده معده، کاهش دهنده قند خون و برای ترش کردن معده مفید است. گشنیز یکی از گیاهانی است که از میوه و برگ آن استفاده می شود و محرک، مدر، مسکن و خلط آور است.
از دیگر خواص گشنیز می توان به کاهش دهنده قند خون، بادشکن، تقویت معده، هضم کننده غذا، ضد تشنج، ضدکرم و ضد اسپاسم اشاره کرد. می توان برای تهیه جوشانده گشنیز ۲ تا ۳گرم تخم گشنیز را دم کرده و سه بار در روز مصرف کرد.
تخم گشنیز را برای درمان گاستریت و ضد ترش کردن معده می توان استفاده کرد. برای رفع اسهال و جلوگیری از دل پیچه و برطرف کردن تشنگی مفید است. تخم گشنیز خواب آور است، خارش های پوستی را از بین می برد و برای سرطان پوست می تواند شفابخش باشد و نشاط آور است.
