خوش فرم ماندن بدن با خوردن ماهی
انواع ماهی كم چرب
در میان ماهی های كم چرب می توان ماهی قود، دیل، سل، سفره ماهی، مرلان و كوسه ماهی را نام برد. تمام این ماهی ها فقیر از مواد چرب (كمتر از ۵% لیپید) و كالری و منابع جالبی از پروتئین ها همچون آهن هستند.
اگر شما دوست دارید روی وزن ایده آل بمایند، مصرف اسیدهای چرب اشباع شده را كم كنید و حداقل یك بار در هفته ماهی بخورید. به علاوه، آهن موجود درماهی به كاهش خطرات كم خونی فیویولوژیكی (به دلیل كمبود آهن) كه معمولاً درخانم هایباردار رایج است كمك می كند.
انواع ماهی چرب
ماهی های چب اصلی عبارتند از ماهی آزاد، قزل آلا، ماكرو، تن، شاه ماهی، كولی، ساردین، مارماهی و … گرچه آنها نسبت به ماهی های كم چرب از نظر لیپیدها غنی ترهستند ولی نسبت این لیپیدها متعادل است (بین ۵ تا ۳۰ درصد) و شامل اسیدهای چرب امگا -۳ هستند. به علاوه، ماهی های چرب حاوی مقدار بیشتری ویتامین D,A هستند كه در زمان بارداری و شیر دهی نقش به سزایی دارند.
ماهی كنسرو شده به دلیل روغن موجود در آن، از نظر لیپید غنی تر است. تا حد امكان از كنسروهایی كه در آن آب خالص یا آب نمك به كار رفته استفاده كنید.
توجه : اگر شما فشارخون دارید، از آب نمك پرهیز كنید زیرا از نظر سدیم غنی است. تن كنسروی جزو ماهی های چرب محسوب نمی شود، چون بیشتر اسیدهای چرب امگا -۳ آن از بین رفته است ولی در مورد ماهی ماكرو و ساردین چنین نیست.
نرم تنان دریایی و سخت پوستان
در گروه نرم تنان دریایی می توان به انواع صدف های خوراكی و در میان سخت پوستان به انواع خرچنگ، میگو و شاه میگو اشاره كرد. این دو گروه، كم چرب، حاوی پروتئین، مواد معدنی متفاوت و عناصر لازم از جمله سلنیوم، ید، فلور و روی هستند. بعضی از نرم تنان و سخت پوستان از نظر كلسترول غذایی و سدیم غنی هستند و مصرفشان اغلب محدود شده است اما برای سلامتی مضر نیستند.
اسیدهایچرب امگا ۳
اسیدهای چرب امگا ۳ و اسیدهای چرب اصلی متعلق به خانواده اسیدهای چرب غیر اشباع مركب، به میزان زیادی در ماهی های چرب و نیز در دانه های كتان، سویا، روغن گیاه منداب موجود هستند. مصرف این ن واد باعث تعادل بین اسیدهای چرب اصلی می شود كه در تولید بهتر هورمون ها و در طرز كار سیستم عصبی، شادابی و طراوت مو موثر هستند.
اسیدهای چرب امگا -۳ در رشد مغز جنین تاثیر گذار هستند. زنان باردار باید حداقل یك بار در هفته ماهی چرب بخورند. اسیدهای چرب هم چنین به كاهش پدیده های التهابی، تشكیل لخته خون، خطر ابتلا به بیماری های قلبی و یك نوع بیماری پوستی به نام پسوریازیس و التهاب مفاصل كمك می كنند.